چند سالی است که خبر ها ی مربوط به ایران را دنبال می کنم. مخصوصا بعد از انتخابات سال ۸۸ دقیق تر از هر زمان بدنبال خبر ها بوده ام . متاسفانه بر خلاف قبل که امید زیادی برای آزادی ایران داشتم دیگر روزنه امیدی نمی بینم.
اکثر مبارزین سیاسی کشورمان اگر به قبایشان بر نخورد در گیر مسائلی هستند که نباید باشند!
شاید اگر غلو نکرده باشم صد ها دسته هستند که هر گروه چند نفر، چند نفر از چپ و راست، مذهبی و غیر مذهبی برای خود گروهی تشکیل داده اند. جلسات روزانه یا هفتگی در پالتالک یا اسکاییپ برگزار می کنند. اکثرا هم تفکر هستند و برای گفته ها و مطالب هم به به و چه چه می کنند. همگی از دید خود حق دارند و اینطور می اندیشند که اکثریت ملت هم همانند آنها می اندیشند.
خود را قیم ملت می دانند. در تئوری دموکرات تر از همه هستند. در حرف همگی بدنبال آزادی می باشند ولی در عمل هیچ گروهی گروه دیگر را قبول ندارد و چنان تخم تفرقه در بین گروه ها پاشیده شده که چشم دیدن یکدیگر را ندارند. اگر بتوان نامش را اپوزیسیون گذاشت که باید اعتراف کرد پاشیده ترین اپوزیسیون را دارا هستیم.
اگر نگاهی به سیاست خارجی کشورها نسبت به ایران بیاندازیم که اسراییل بزرگترین دشمن ایران تا به امروز حاضر نشده کوچکترین کمکی به مخالفان رژیم بکند. امریکا بعد از این همه صغری و کبری چیدن هنوز به فکر راه حل دیپلماتیک (!) است. روسیه و چین هم که دیگر وضع شان معلوم است.
شاید بهترین فرصتها را در این مدت به دست آورده ایم ولی بخاطر نداشتن رهبریت درست ( نداشتن اپوزیسیون) ملت سر در گم به هیچ کجا نرسیده اند.
براستی دل را به چه خوش کنیم ؟ به اپوزیسیون نداشته یا کمک خیالی خارجی ها ...
تنها با دلی پر از غصه باید بگویم خوشا به حال جمهوری اسلامی ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten