چند سالی است که رهبران جنبش سبز ( آقایان موسوی و کروبی ) در اعتراض به پایمال شدن حقشان به باند خامنه ای و احمدی نژاد در حصر خانگی بسر می برند. در این مدت خانواده و آشنایانشان مورد اذیت و آزار دولت قرار گرفتند.
در زمانی که آقای موسوی و کروبی در حصر خانگی نبودند و جنبش سبز را ازان همه می دانستند و تمامی مردم را با هر گونه نگرشی دعوت به همراهی می کردند، خوب به یاد داریم که از هر طیف فکری به حمایت از رهبران برخواستند و در خیابانها حضور یافتند. جو خاصی بوجود آمده بود که بعد از سالها باز می شد افراد یا گروه ها را با تفکر گوناگون در کنار یکدیگر دید. ملت بیش از پیش انگیزه برای فعالیت داشتند. بسیاری بر این عقیده بودند که موسوی دیگر آن موسوی دهه شصت نخواهد بود.
امید می رفت با آمدن آقای موسوی در مرحله بعد تا حدی انتخابات آزاد تر و دیگر شاهد زندانی سیاسی نخواهیم بود. هر چند تفکر رهبران جنبش سبز از دید من و امثال من مطلق نبود اما می توانست به راهی درست ختم شود. هر چه بود کورسوی امیدی در اصلاحات دیده می شد که شرایط روز به روز تغییر و بهتر شود اما بر اثر عملکرد نادرست و مطالب ناشایستی که از سایت های اصلاح طلب و حامی رهبران جنبش سبزدیده شد، با خودی و غیر خودی کردن، تمام تلاششان برای تفرقه انداختن بین گروه ها بود. اصلاح طلب ها براستی بر این باور بودند که آن جمعیت چند میلیونی که در خیابانها به حمایت از رهبران جنبش به رنگ سبز در آمدند و حضور یافتند قلبا حامیانشان می باشند.
آنها از روی خود بزرگ بینی دیگر گروه ها را به حساب نیاوردند و حتی مخالفان خود را منفور و از دور خارج شده خواندند! گاها پا را فراتر گذاشته و به دروغ و افترا افکنی روی آوردند. بطوریکه در بین خودشان چند دستگی بوجود آمد و حتی نمایندگان آقای موسوی ( ارجمند ) و آقای کروبی ( واحدی ) هم نتوانستند با همدیگر به توافق برسند. تا حدی که در فراخوان های اعتراضی که قبلا با بودن رهبران جنبش میلیونها نفر حضور می یافتند دیگر حتی چند نفرهم به خیابان نیامدند.
در آخر از بی درایتی و بی سیاستی اصلاح طلب ها کار به جایی رسید تا همان مردمی که ادعا می کردند: وای به روزی که موسوی دستگیر شود ... دیگر هیچ نکرده و کاملا بیتفاوت از کنارش گذشتند. بطوریکه در حال حاضر اکثریت تنها به سرنگونی رژیم دل بسته وهر گونه اصلاح طلبی را کاملا مطرود می دانند.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten