امروز مطلبی در صفحه فیسبوک شخصی مهناز هدایتی مشاهده کردم که کمی عجیب به نظر می رسید.
همانطور که مطلب را در عکس بالای همین نوشته مشاهده می کنید ایشان یک جورایی افراد فعال سیاسی خارج نشین را تشویق به همکاری نکردن با محمد مصطفایی در مورد پرونده شکایت از آقای سید علی خامنه ای به دادگاه های بین المللی کرده است!
همینطور استدلالشان بر این بوده که چون ما کنش گران و فعالین حقوق بشری سیاسی و اجتماعی در خارج از ایران آدم های ساده و معمولی هستیم بدون بادی گارد و بدون حفاظت پلیس هستیم باید کارهای روزمره زندگی را انجام بدهیم باید بیرون برویم باید خرید کنیم باید زنده بمانیم.
نمی دانم ایشان تا بحال چند بار تهدید به مرگ شده اند که اینچنین ترس در وجودشان غلبه کرده؟ راستش برای من کاملا غیر قابل درک است که چطورچنین افرادی خود را فعال سیاسی می نامند صرفا بخاطر "نداشتن بادیگارد" ترجیح می دهند صحبتی یا حرکتی که علیه جنایات رژیم به رهبری خامنه ای باشد، نکنند.
آیا مفهوم پیغام ایشان سنگ انداختن در راه محمد مصطفایی یا مصطفایی ها... نیست ؟
ایشان چطور به خود چنین اجازه ای میدهد که از جانب دیگر فعالین سیاسی صحبت کند؟
نمی دانم چرا عادت کرده ایم تا شخصی می خواهد فعالیت حقوق بشری یا حرکت مثبتی انجام دهد به جای پشتیبانی سنگ سر راهش می گذاریم تا به حدی که از فعالیت سیاسی دست بردارد. براستی خوش خدمتی به رژیم تا چه حد...؟
شما اگر جای نسرین ستوده بودید چه می کردید ؟ این مطلب شما توهینی است به تمام زندانیان سیاسی و همینطور به تمام افرادی که در راه آزادی جانشان را از دست داده اند.
شمایی که چندی پیش شعری سرودید در وصف آزادی و امنیت کوچه های انگلیس... چرا در شعرتان قید نکردید آزادی و امنیت اینجا فقط در صورتی است که تحت هر شرایط مهر سکوت بر لبانمان بزنیم؟
لطفآ این ویدئو یوتوب ملاقاتی نسرین ستوده را چند بار تماشا کنید تا شاید کمی از ترستان کاسته شود.
بهتر است یک بار در روز اخبار سوریه را هم تماشا کنید تا ببینید و بدانید ملت چطور برای رسیدن به آزادی و اهدافشان جان می بازند.
به امید روزی که تمام فعالین سیاسی حاضر باشند عاشقانه بدون توقع در راه میهن قدم مثبتی بردارند.
.jpg)
.jpg)
آیا خون ما از خون ندا ها ... رنگینتر است؟
Geen opmerkingen:
Een reactie posten